جنگ كه تمام شد، ما به عنوان تخريب چي در مناطق عملياتي مانديم و زندگي زلالي را پس از جنگ با شهدا آغاز كرديم.در مناطق عملياتي هم حضور مي يافتيم، از جمله در شلمچه. همه مي دانند كه ما بچه هاي رزمنده خراسان الفتي غريب با شلمچه داريم. بيشتر همرزمان ما دراين منطقه از جبهه به شهادت رسيده اند، بخصوص در عمليات هاي كربلاي چهار و پنج.

آن سالهاي پس از جنگ كه من در مناطق عملياتي بودم...

پس از پايان جنگ، نخستين يادمان مناطق عملياتي در شلمچه از سوي رزمندگان خراسان بنا شد.

حاج ماشاء ا... درباره ساخت يادمان ابتدايي شلمچه حرفهاي شنيدني دارد. او در بيان خاطراتش مي گويد:

جنگ كه تمام شد، ما به عنوان تخريب چي در مناطق عملياتي مانديم و زندگي زلالي را پس از جنگ با شهدا آغاز كرديم.در مناطق عملياتي هم حضور مي يافتيم، از جمله در شلمچه. همه مي دانند كه ما بچه هاي رزمنده خراسان الفتي غريب با شلمچه داريم. بيشتر همرزمان ما دراين منطقه از جبهه به شهادت رسيده اند، بخصوص در عمليات هاي كربلاي چهار و پنج.

آن سالهاي پس از جنگ كه من در مناطق عملياتي بودم، هر وقت به شلمچه مي رفتم، به شدت محزون و دلتنگ مي شدم. ديده بودم كه خيلي از شهداي ما دراين سرزمين به شهادت رسيده اند، اما كسي يادمان يا مزاري براي آنها نساخته است. نقطه اي در شلمچه وجود داشت كه 400 نفر از رزمنده هاي خراسان آنجا قتل عام شدند و تانكهاي عراقي از روي جنازه هاي آنها رد شدند كه بعدها حتي شناسايي آنها هم ممكن نبود. برخي از آن شهدا هنوز هم گمنام اند. اين منطقه بين ما بچه هاي رزمنده به «فلكه امام رضا(ع)» معروف شده است.

من براي اينكه قتلگاه آن 400 شهيد گم نشود، چند پرچم، تعدادي آجر و كلاه آهني را كه از زمان جنگ آنجا باقي مانده بود، در اين نقطه به عنوان نشاني قرار دادم. يادم هست تعداد زيادي كلاه آهني گذاشتم تا زيادي شهداي آنجا را نشان دهم. هر چند تعداد آن شهدا از اين كلاه ها خيلي بيشتر بود. بدين ترتيب اولين يادمان شهداي شلمچه شكل گرفت.

نقطه اي در شلمچه وجود داشت كه 400 نفر از رزمنده هاي خراسان آنجا قتل عام شدند و تانكهاي عراقي از روي جنازه هاي آنها رد شدند كه بعدها حتي شناسايي آنها هم ممكن نبود. برخي از آن شهدا هنوز هم گمنام اند. اين منطقه بين ما بچه هاي رزمنده به «فلكه امام رضا(ع)» معروف شده است.

چندي بعد در نوروز سال 71 يا 72 بود كه ما با تعدادي از پدران و مادران شهدا به مناطق عملياتي رفتيم. آن موقع هنوز اردوهاي راهيان نور و بازديد از مناطق عملياتي مرسوم نبود. قرار شد ما يكي دو روزي را هم در شلمچه باشيم. شب آخري كه شلمچه بوديم وبيست ساعت بعد بايد آنجا را ترك مي كرديم، به همراه تعدادي از پدران و مادران شهدا تصميم گرفتيم اين يادمان اوليه را گسترش دهيم و آن را بهتر و با شكوه تر بسازيم. خودمان پولي روي هم گذاشتيم و رفتيم از خرمشهر كه در نزديكي شلمچه است، گچ و آجر و مصالح لازم را خريديم. پدر يكي از شهدا كه حالا به رحمت خدا رفته، بنا بود و به ما كمك مي كرد. خلاصه، با همان امكانات كم، از ساعت هشت شب تا نزديك صبح، بنا را كامل تر و با شكوه تر با يك هشت ضلعي فلزي كه روي آن قرار مي گرفت، ساختيم. بخصوص هم هشت ضلعي ساختيم. چون مي خواستيم نسبت و ارتباط شلمچه به عنوان قرارگاه شهداي خراسان و بسياري ديگر از شهدا با امام رضا(ع) حفظ شود. هنگام ساخت هم آن شب رخدادهاي عجيب و غريبي افتاد و حال و هواي غير قابل توصيفي بين ما پيش آمد كه بيانش بماند براي بعد.

آن شب احساس مشترك و قانون نانوشته اي در ذهن ما و خانواده شهدا به وجود آمد و آن اين بود كه تصور مي كرديم ممكن است مقام معظم رهبري، روزي به مقتل شلمچه تشريف بياورند و سرانجام در سال 78 ايشان به شلمچه تشريف آوردند و بي درنگ با تدبير ايشان، ساخت يادمان كنوني شلمچه كه در حقيقت مي توان آن را سومين يادمان شهداي شلمچه دانست، به همت آستان قدس رضوي شروع شد. آن هنگام، ارتش، سپاه و نيروهاي تفحص در شلمچه حضور داشتند و اين نقطه پر از مين، هنوز حالت جنگي داشت و اتفاق نظري هم وجود نداشت كه يادمان شلمچه با اين وسعت و شكوه ساخته شود.

به نظر من، ساخت اين يادمان اگر به نهادي جز آستان قدس واگذار مي شد، مورد مخالفت قرار مي گرفت.

آن زمان مشكلات و مخالفت هايي وجود داشت كه اكنون قابل بيان نيست. فقط مي توان گفت با تدبير و دورانديشي مقام معظم رهبري، ساخت اين يادمان آغاز شد و نمايندگان معظم له هم در جريان ساخت آن در شلمچه حضور مي يافتند. پس از چهار سال، ساخت يادمان به پايان رسيد و اردوهاي راهيان نور به شكل جدي آغاز شد.

آن بناي ابتدايي كه ما ساخته بوديم، اكنون درنقطه مركزي يادمان كه از سطح زمين پايين تر است و اسناد و مدارك شهدا درون محفظه شيشه اي قرار گرفته، واقع شده است. آن سازه آهني هشت ضلعي هم در محل ايستادن رهبر معظم انقلاب قرار گرفته است.

اما ساخت يادمان كنوني شلمچه را مهندس جواني به نام «شهرام قهرمان» بر عهده داشته است كه حرفها و خاطرات او از ساخت يادمان باشكوه شلمچه در طول چهار سال شنيدني و جالب است:

« آن روزهايي كه پيشنهاد ساخت يادمان شلمچه را به من دادند، تازه از سوئد برگشته بودم. مهندس عمران جواني بودم كه به دنبال رؤياهاي جواني ام مي گشتم. خيلي هم نازك نارنجي و اتوكشيده بودم؛ طوري كه هميشه عينك آفتابي مي زدم تا يك وقت گرمازده نشوم. جنگ را هم نديده بودم. به تعبير خودم، وقتي رسيدم كه داشتند نيزه شكسته هاي جنگ را جمع مي كردند؛ اما چه شد كه من با آن روحيات در بيابان گرم وسوزان شلمچه كه خودم دماي 65 درجه آن را با دماسنج ثبت كردم، چهار سال ماندم تا يادمان شهداي شلمچه ساخته شود، به نظرم به امام رضا(ع) و فرزندان شهيد آن بزرگوار در شلمچه مربوط است. همين قدر بگويم كه وقتي قرار بود آخرين سنگ بناي اين يادمان كه يك كاشي فيروزه اي باكلمه مبارك « يا فاطمه الزهرا(س)» بود گذاشته شود معمار رفت تا آن را سر در يكي از هشت ضلع يادمان نصب كند. وقتي او بالا رفت تا اين كاشي را سرجايش بگذارد، من كه پايين ايستاده بودم و نگاه مي كردم، از خودم پرسيدم يعني تمام شد و من بايد از شلمچه برگردم؟ طاقت نياوردم و از معمار خواهش كردم اجازه دهد من جاي او اين كار را انجام دهم. خودم بالا رفتم و آن كاشي فيروه اي با اسم مبارك «حضرت فاطمه (س)» را روي قلب و چشمهايم گذاشتم، زيارتش كردم، بوسيدم و اين آخرين سنگ بنا را سرجايش گذاشتم؛ تا ساخت يادمان شلمچه به پايان برسد. پايين كه آمدم، به شكرانه نعمتي كه خدا به من داده بود، دو ركعت نماز شكر در بيابان شلمچه خواندم و گفتم: خدايا به خاطر اين چهار سال، شكر! همين.

وقتي قرار بود آخرين سنگ بناي اين يادمان كه يك كاشي فيروزه اي باكلمه مبارك « يا فاطمه الزهرا(س)» بود گذاشته شود معمار رفت تا آن را سر در يكي از هشت ضلع يادمان نصب كند. وقتي او بالا رفت تا اين كاشي را سرجايش بگذارد، من كه پايين ايستاده بودم و نگاه مي كردم، از خودم پرسيدم يعني تمام شد و من بايد از شلمچه برگردم؟

صادقانه اعتراف مي كنم كه در ساختن يادمان شلمچه، سختي ها و مرارت هاي بسياري كشيدم. روزهاي خيلي سختي را بدون امكانات گذراندم، اما باز هم صادقانه اعتراف مي كنم كه از آن مرارت ها و روزهاي سخت، چيزي شيرين تر و جذاب تر و لذت بخش تر در اين دنيا وجود ندارد. من در آن چهار سال خلوت هاي عاشقانه اي در تنهايي هايم كه گاهي هيچ كس همراهم نبود، با خدا و با شهداي شلمچه داشتم. آن چهار سال، انرژي و نيرويي به من داد كه در اين سال هايي كه از شلمچه برگشتم، با ذخيره آن چهار سال زندگي مي كنم و حالا دوباره خدا را شكر مي كنم كه افتخار ساخت يادمان باشكوه شلمچه را نصيب و روزي ام كرد. لحظه به لحظه مرا ياري رساند تا تجربه اي بي نظير و لذتبخش را نه فقط در كارنامه كاري ام، بلكه در زندگي ام به ثبت برسانم تا ان شاء ا... هم در اين دنيا و هم در آن دنيا به آن ببالم و افتخار كنم.»

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: